Feit blijft dat de meeste zelfstandige journalisten hoogstwaarschijnlijk hun opleiding en expertise in de journalistiek hebben gehaald, niet in sales. Waarom laten we salesmensen ons werk niet verkopen?

"Tuurlijk kunnen we samen midsommar vieren. Er is toch geen risico dat *wij* doodgaan - dat overkomt vooral hele oude mensen, ik heb de statistiek opgezocht!" appte mijn zusje net in de familiechat, ervan overtuigd dat ze haar research had gedaan.

Het gaat niet om computers van mannen afpakken. Op die leeftijd is het trouwens misschien al te laat.

Ik ben heel goed in risico's zien en keihard werken om rampen te voorkomen. De onrust - of is het ambitie? - is de reden van mijn succes, denk ik vaak ter verdediging. Het is ook ongelooflijk uitputtend.

Het voelt zo geforceerd, altijd. Alsof ik mijn bestaan keer op keer opnieuw moet disclaimen. "Kijk, ik kan dit!" Is dit de definitie van pathetisch?

De brief stond vol beleefdheden en eindigde met een uitnodiging: Vier hele middagen zijn mijn medepatiënten en ik welkom om afscheid te nemen. Bijkletsen. Uitzwaaien. Ik hoefde er niet eens een afspraak daarvoor te maken, stond er tussen haakjes.

Ik probeer nog steeds eraan te wennen dat ik nooit gewend ben geraakt aan het gedrag van reageerders op het Internet. En het blijft me een raadsel waarom bijna alle boze en botte comments en niet-om-gevraagde-correcties van mannen komen.

De opvatting dat we steeds meer in een global village leven, waar de natiestaat steeds irrelevanter is, blijkt niet te kloppen. Het Internet is hét podium om trots te zijn op onze ouderwetse naties. Op een zo simpele manier mogelijk.

Een juweel in onze feministische welvaartsstaat is de zogenaamde sekskoopwet. Een baanbrekend exportsucces, aldus onze regering.

Hun eerste reactie: 'Daar houden mannen de kinderwagen met twéé handen vast!!' Wat niet het geval zou zijn in Nederland. Ok, dacht ik, weer wat geleerd.