De bozen zullen terugkomen

Ik schat het altijd verkeerd in. Elke keer dat ik denk dat ik iets provocerends heb geschreven reageert het Internet met stilte. En andersom. Als ik gewoon tussendoor iets wil vragen of delen met de mensen, tikken de notificaties sneller dan ik kan F5’en. En we hebben het nu over de boze, botte en af en toe seksistische reacties, hè.

Je zou denken dat ik dit spel had moeten leren toen ik opinieredacteur was. Een vrouw van 25, met een kort kapsel, die schaamteloos haar mening deelt en daarvoor betaald wordt. Zij vraagt natuurlijk om verkrachtingsbedreigingen, moordbedreigingen en kattenpoep in de brievenbus. Mijn mannelijke collega's hadden dit nog nooit meegemaakt.

Dat vrouwelijke journalisten oververtegenwoordigd zijn onder mensen die bedreigingen, intimidatie en haat ontvangen baseer ik niet op mijn eigen ervaring. (Als je er niet van overtuigd bent, kijk gerust naar onderzoek van bijvoorbeeld The Investigative Journalism Education Consortium, OECE en International Women's Media Foundation.)

Ik moet nog altijd wennen op het gedrag van reageerders op het Internet. En het blijft me een raadsel waarom bijna alle boze en botte comments en niet-om-gevraagde-correcties van mannen komen. Het spijt me dat het zo is. En nee - not all men. Maar bijna only men.

Een voorbeeld van vorige week: In mijn rol als journalist had ik een paar vragen gepost in drie verschillende groepen op sociale media. Ik kreeg heel veel interessante feedback en doorgedachte tips van mensen. In één groep begon een hoop mannen over iets compleet off-topic: Dat mijn Nederlands niet perfect was, en hoe erg dat is gezien mijn beroep.

In twee andere groepen voelde een reeks mannen de noodzaak om uit te leggen hoe de belastingsystemen in Nederland en Zweden werken en waarom ik dat niet had begrepen. Als die mannen mijn vraag niet goed hadden gelezen, dan vergeef ik dat hun. Maar het blijft fascinerend dat ze de behoefte hebben om uit te leggen, corrigeren (ook al is het al correct) en aan een vreemdeling te vertellen dat zij niks heeft begrepen van hoe de wereld in elkaar zit. Tegelijkertijd hebben de niet-mannen geen behoefte om je belachelijk te maken; zeggen dat je manier van denken 'waardeloos' is en vertellen dat je dom bent. Nee, het lukt deze reageerders simpelweg om je vraag te lezen, en om te antwoorden zonder beledigingen.

Waarom gebeurt dit? Er zijn veel theorieën over dat witte mannen zich vergeten, overbodig en gediscrimineerd voelen in de Westerse samenleving van nu. Dat ze door globalisatie geen baan meer vinden, dat hun positie in de samenleving onder druk staat. En dat ze daarom de neiging voelen om boos te doen op het Internet, even in het kort.

Maar ik weet het niet. Ik denk niet dat de groepen waarin ik vorige week zo veel... temperamentvolle reacties kreeg, vol zit met werkloze witte mannen. Ik kan het natuurlijk mis hebben. Maar het lijkt alsof er iets anders speelt.

Gelukkig is er altijd Jonathan Goldstein. "Denk aan hem!" zei mijn persoonlijke eindredacteur (een man!) toen ik vertelde over mijn inwendige worstelingen met de opgewonde mensen.

Jonathan Goldstein is een journalist en maker van de podcast Heavyweight, die er een sport van heeft gemaakt om ongemakkelijke reacties te ontvangen van vreemdelingen. Hij creëert deze situaties zelfs. Bewust. Het resultaat is de misschien de beste radiojournalistiek die ik ooit heb gehoord.

Natuurlijk wil ik zijn als Jonathan Goldstein. De spanning, ongemakkelijkheid en frictie aankunnen.

Ik wilde nu bijna zeggen: Laat de boze mannen maar komen. Maar dat is onnodig. Ze zullen zo hun weg vinden, zoals gebruikelijk. En ik zal me er over blijven verbazen dat ze altijd weer met dezelfde rel komen.