Ik wil vloeken in het Zweeds. Dan weet je dat het goed is

Als ik mensen maar één leestip zou geven dit voorjaar, dan zou het de achtste aflevering zijn van een zoektocht naar ‘meer leven’. Ja, ik weet het, het onderwerp valt als een baksteen waar je een dalende veer had verwacht.

"Ik ga het even lezen ter inspiratie voor een schrijfvorm", was de bedoeling. Ik had nooit verwacht dat hoofdstuk acht van een serie waarvan ik nooit had gehoord, iets met mij zou doen. Maar ja, als je wil vloeken in het Zweeds na het lezen van een stuk, dan weet je dat het goed is.

Het artikel is onderdeel van journaliste Annemiek Leclaires zoektocht 'Minder moeten, meer leven' (Vrij Nederland). Eerst een disclaimer. Het feit dat ik me al dagen heb voorgenomen om een blogpost hierover te schrijven, ligt niet in lijn met de boodschap van Leclaire. Een boodschap die ik op dat moment heel erg nodig had:

"[De Vlaamse filosoof Kris] Pint denkt dat er nog een subtielere vorm van moed nodig is om dat dwangmatige moeten van je af te kunnen schudden, en dat is de confrontatie met het 'moeten' in onszelf."

[...]

"De term 'workaholic' is in die zin volgens Pint goed gekozen. Het moeten werken is gekoppeld aan een verslavend genot. In 'moeten' schuilt dus een 'genieten', en het vergt enige moed om ook van dat genot afstand te doen, onze innerlijke medeplichtigheid aan dat externe moeten te erkennen [...]"

In een aantekening over Leclaires verhaal schreef ik net na het lezen: "Geeft zo'n rust. Alsof alles op z'n plek valt. Maar hoe lang kan je dit volhouden? Ik durf hier vijf minuten in te geloven. Daarna weer nieuwe 'ja's' achterna jagen. Dan nog. Haar verhaal = bewijs dat het wel kan, die rust ergens vinden. Kleine stukjes van helderheid. Niet dat je meteen helemaal zen hoeft te worden."

Nu dat ik dit zit te schrijven is het drie dagen later. Vanwege de drukte heb ik mezelf vandaag gedwongen om een dag vrij te nemen. Het kon niet anders ('vrij zijn' betekent 'gewoon een beetje werken'). Toen ik per ongeluk mijn e-mail checkte zag ik dat ik uit het niks een hele grote opdracht werd aangeboden via-via. En op Facebook werd ik gecontacteerd door precies de perfecte bronnen voor een ander verhaal.

Tot gisteren durfde ik niet meer dan vijf minuten te geloven in wat Annemiek Leclaire schrijft in Vrij Nederland. Dat je wel af en toe je rust mag pakken. En dat het goed komt. Na een dag als vandaag, waar dingen vanzelf lijken te gebeuren zonder enige moeite, voelt die redenering over vijf minuten rust te durven pakken heel ver weg.

Ik weet dat ik dit soort gedachten en leerpunten zal vergeten. Ik ben heel goed in risico's zien en keihard werken om rampen te voorkomen. De onrust - of is het ambitie? - is de reden van mijn succes, denk ik vaak ter verdediging. Het is ook ongelooflijk uitputtend.

Het feit is dat het af en toe goed komt, bijna altijd. En soms vanzelf. Misschien zou ik dat ergens moeten tatoeëren.